Gjashte vjet ne gazeten e vetme mjedisore

Me që po largohem nga gazeta Ekolëvizja desha të shpreh mirënjohjen time per personat me të cilët jam njohur e kam punuar këto vjet . Nuk e kisha shkuar nëpër mendje që do t’i kthehesha gazetarisë pas gati tridhjetë vjetësh e , aq më tepër , gazetarisë mjedisore për të cilën nuk dija pothuajse asgjë . Kështu që kur Xhemali më bëri ftesë për të punuar për të vetmen gazetë mjedisore “ Ekolëvizja “ , që mbetet e vetmja edhe sot në Shqipëri , pavarësisht dëshirës për të shkruar dhe të qënit pa punë , pata ndjesinë se edhe mund të mos ta kryeja dot . Por disa fjalë që m’i tha Xhemali
që ditët e para ( se dimë më shumë për mjedisin se sa kujtojmë ) më bëri që ta filloja këtë punë . Këto gjashtë vjet dhe dashuria që kam patur përherë për natyrën , e nxitur edhe nga profili i profesionit që kam ushtruar , më dhanë jo vetëm njohuri , për të cilat njeriu ka nevojë t’i marrë tërë jetën , edhe në pleqërinë e thellë . Kjo përvojë më dha mundësinë që të njihja më tepër njerëz . Dhe këta ishin , në shumicën dërrmuese , jo vetëm të pasionuar ndaj mjedisit ku rrojmë por , me ndonjë përjashtim të rrallë , të ndërgjegjshëm se puna e përkushtimi i tyre mund t’i linin dhe pa të ardhura ( ose më thjeshtë pa para ) e megjithatë do të vazhdonin në atë rrugë që kishin nisur në të mirë të vendit .Kam njohur shumë njerëz të tillë dhe me siguri që do të harroj disa . Por që të gjithë të mirë e të përkushtuar për misionin që i kanë vendosur vetes . Nuk më pëlqen të përdor fjalën altruistë , por
sidoqoftë , të tërë janë të tillë . Mund t’i përdornin energjitë e tyre edhe në një biznes . Dikush edhe e ka bërë sepse të gjithë kanë të drejtë të punojnë në përmirësimin e jetës së tyre . Por fakti që kanë lënë , qoftë edhe për pak , rehatinë apo punët e tyre , për tu marrë me hallakatjen e mbetjeve në
Shqipëri , me protesta e mbledhje për ndotjen e ujrave apo prerjen pa kriter të pyjeve e kështu me radhë , tregon një përkushtim që shteti apo zyrtarët që i kanë detyrë për t’i zgjidhur këto probleme, jo dhe aq rrallë , rrinë në rolin e spektatorit.

Lexoni artikullin  e plote te shkruar nga Z. Agim Dalipi ketu